โต้วาทีกับความบ้าของผม

วันนี้มีงานของคณะ ช่วงสายๆแวะไปดูโต้วาทีหัวข้อกฎหมายกับจารีตฯ เป็นการดูโต้วาทีกันสดๆครั้งแรกในชีวิต(ปกติชอบดูการเสวนาของพวนักวิชาการในยูทูปมากกว่าพร้อมกับการเข้าใจแบบงูๆปลาๆ) เป็นการโต้กันที่เมามันส์มากระหว่างนิติ(ฝ่ายนักกฎหมาย)vsรปศ(ฝ่ายชาวบ้าน) จุดสังเกตุอย่างนึงคือ ทั้งสองฝ่ายมักเอาเรื่อง"การหลงประเด็น"มาโจมตีอีกฝ่ายเสียเป็นส่วนมาก ไอ้ผมก็ไม่ได้มีวาทะศิลป์อะไรมากมายกับการเยว้ เยว้ หรือการใช้ภาษาที่สละสลวยรวมถึงการเปรียบเทียบเนื้อหาที่มันเวิร์คๆในการโต้วาที เพียงแต่ชอบฟังเสียเป็นส่วนใหญ่ ผมเลยเน้นจังหวะจะโคนไปที่เนื้อหาของประเด็นเลย ขณะที่ฟังผมครุ่นคิดในใจว่า แบบนี้มันไม่ใช่ มันต้องแบบนี้ ทั้งๆที่คำถามที่เขาเอามาโต้วาทีนั้นไม่มีอันไหนถูกที่สุดหรือผิดที่สุด มันเป็นคำถามในแง่ของปรัชญานี่หว่าาในความคิดผม ไม่ว่าจะจารีตฯหรือว่ากฎหมายมันก็ต่างเป็นบรรทัดฐานของสังคมอยู่แล้วเพียงอาศัยบริบทแวดล้อม ทั้งปัจจัยต่างๆในการใช้งานซิน้าา ผมไม่สามารถให้เหตุผลทางตรรกะวิทยามาอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้หรอก มันไม่มีสมมุติฐานใดหรือการตีความแบบไหนมาหาเหตุผลให้กับคำถามพวกนี้ได้หรอก บ้าเอ้ย! ที่ผมคิดไปในตอนแรกสิ่งเหล่านี้กลายเป็นภาวะการหลงประเด็นอย่างยิ่งใหญ่ ผมขอเรียกมันว่า "การเปลี่ยนแปลงโครงสร้างทางความคิดที่แยบยลที่สุดในตัวผม" ละกัน(metamorphosis)