การที่ผมมีประสบการณ์ที่น่าประทับใจไม่รู้ลืมในแต่ละวัน(ไม่ใช่ทุกวัน) ผมมักจะเรียงร้อยถ้อยคำแล้วกลั่นออกมาเป็นตัวอักษรเพื่อจะทำให้ตัวเองกลับมาอ่านข้อความนี้แล้วนั่งอมยิ้มเป็นประจำ คิคิ
วันนี้ผมได้ไปงานบายศรีถ้าพูดอย่างเข้าใจไม่ยากนักก็คืองานจับสายรหัสนั่นแหละ ผมได้"หลานรหัส" (น้องของน้องรหัส) 2คน แหนะ ดูๆแล้วผมแก่ขนาดที่เป็นลุงรหัสแล้วหรอเนี้ย.. เวลาผ่านไปไวจังเลย ช่วงบ่ายๆหลังจากรับขวัญน้องเสร็จแล้ว จะมีน้องๆปี1 มานั่งต่อแถวเพื่อมาให้ผูกแขนเยอะมากๆ การที่ผมนั่งท่าเดียวแล้วผูกแขนน้องๆที่หลั่งไหลเข้ามาไม่ขาดสายประหนึ่งสายธารที่ไหลมาอย่างต่อเนื่องทำให้ผมเป็นตะคริวจนได้ แต่นั่นไม่ทำให้ผมกังวลเพราะว่า การที่ได้คุยกับผู้คนหลายหลากในระหว่างที่ผมผูกข้อมือบวกกับมุขตลกๆเข้าไป มันทำให้ผมเห็นรอยยิ้มของน้องๆทุกๆคนที่ผมผูกข้อมือให้ สำหรับผมนั่นก็เป็น"มุมดีๆ" มุมนึงของชีวิตแล้วละครับ
การเสพความรู้สึกดีๆผมว่า บางทีเราก็สามารถรับรู้ได้แค่ตัวเอง โดยไม่ต้องไปโหยหาอะไรที่มันเกินตัวไปนักสำหรับชีวิต พยายามไขว่ขว้ามากเท่าไรจนบางครั้งเราอาจลืมไปว่าความสุขนั้นอยู่ใกล้แค่นี้เอง ;)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น