"Aunt"
ความเรียงกึ่งไดอารี่ที่อยากจะเขียนมาตลอดหลังจากไปงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ของป้าที่ต่าง อำเภอ -----
เพลง Take Me Home, Country Roads ของจอห์น เดนเวอร์ ลอยเข้ามาในหัวของผม เมื่อผมไปงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่บ้านป้าที่ต่างอำเภอ ...♫ถนนทั้งหลาย ภูเขาทั้งหลาย พาฉันกลับบ้านที เนื้อเพลงท่อนฮุคยังกึกก้องอยู่ในใจผมตลอดเวลา
บ้านไม้ผสมปูนหลังเก่าๆของป้าซึ่งมีความทรงจำของผมมากมาย ตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นบ้านทรงโมเดิร์น แนวๆบาโรคไปเรียบร้อยแล้ว สมัยก่อนผมป้าและลูกของป้า(พี่ผม) เรามีความทรงจำร่วมกันมากมาย สมัยเป็นเด็กผมป้าซื้อถ่านที่ใส่เกมส์ Boy Color*(เกมส์กดสมัยก่อน) ที่สมัยนั้นฮอตมากๆ การมีถ่านเล่นอยู่ตลอดเวลาเพื่อป้องกันไม่ให้การเล่นขาดตอนนั้นดูดีทีเดียว,ป้าสอนผมปลูกผักชี ปลูกพริก มะเขือยาว และอีกหลายอย่าง ใช่ครับ ป้าผมเป็นชาวบ้านที่มีอาชีพเกษตรปลูกผักธรรมดาๆนี่แหละ สายลมของชีวิตมักหมุนเคว้งและตกกระทบไปในพื้นที่ที่เราคาดไม่คิดเสมอๆ เมื่อเวลาผ่านไป ป้าผมยิ่งมีชีวิตที่ดีขึ้นมาเรื่อยๆ
คืนที่งานเลี้ยงเลิกลาก็ถึงเวลาที่ต้องทำความสะอาด ผมกินบัวลอยไข่หวานตอนห้าทุ่มเศษๆพลางกวาดเศษแก้ว ขวด และจานอีกเป็นโข ป้าผมไล่ไปนอนเพราะผมต้องตื่นไปขึ้นรถกลับโคราชตั้งแต่ตี 5 ผมยังอยากทำความสะอาด และมีความสุขกับการกินบัวลอยของผม สุดท้ายเที่ยงคืนกว่าๆทนพิษลมหนาวไม่ไหว เข้าไปนอน ป้าเข้ามาดูว่าผมหลับยัง ผมแกล้งหลับเพื่อให้ป้ารู้ว่าผมหลับความจริงแล้วผมยังไม่หลับเลยตอนนั้น ป้าเอาผ้าห่มอีกผืนมาห่มตัวผม ...มันเป็นผ้าห่มบางๆที่ผมรู้สึกอบอุ่นที่สุดในชีวิต ไม่ว่าป้าจะเป็นแบบไหน จะมีชีวิตแบบไหน ผมยังเป็นหลานของป้าคนเดิมเสมอ ป้ายังเป็นป้าที่ผมรักที่สุดในชีวิต ญาติที่ผมสนิทมากที่สุดโซ่ความสัมพันธ์ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันระหว่างผมและป้าไม่มีเปลี่ยนแปลงเลย ในขณะที่ช่วงชีวิตผมต้องเดินทางไปในทางเดินที่เข้มข้นขึ้นอีกเมื่อผมเรียนจบ ผมไม่ปฎิเสธตัวเองว่าเราท้อได้เพราะเราก็คือมนุษย์เหนื่อยเป็น ท้อเป็น แต่สุดท้ายต้องลุกขึ้นสู้ให้เร็วที่สุด เดินเร็วบ้าง ช้าบ้าง ล้มบ้าง ช่างมัน แค่เราเดินไปข้างหน้าทุกวันพอแล้ว เรารู้ว่าเหนื่อย แต่เราก็ยังรู้ว่าเหนื่อยไปเพื่ออะไร ใช่มั้ยละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น