ไม่เหมือนกัน

ทุกสิ่งทุกอย่างไม่มีสิ่งไหนที่เหมือนกันหรอกนะ ยกตัวอย่างความสัมพันธ์ในเชิงลึกอย่างเช่นความรัก.. เมื่อพูดถึงความรักก็ต้องพูดถึงเรื่องเซ็กส์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หากการร่วมเพศ(sex) เป็นเรื่องที่เหมือนกัน งั้นผมจะอึ้บกับเมียผมแค่ครั้งเดียวแค่นั้น เพราะว่ามันไม่เหมือนกันไง แค่ครั้งเดียวก็พอ นั่นก็ทำไม่ได้เพราะว่าสารัตถะของการมีsexนั่นมันมีอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น เอาเป็นว่าลีลาsexของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน

นักปรัชญาท่านหนึ่งมีความคิดว่าชีวิตๆหนึ่ง จริงๆแล้วมันคือการหมุนซ้ำๆ คล้ายกับเครื่องจักรกลขนาดใหญ่ที่มีกำลังขับเคลื่อนทำงานอย่างไม่รู้จบ แม้มันจะเกิดปรากฎการณ์ที่หมุนอย่างซ้ำๆเพราะยังไงเราก็รู้ว่าไม่ว่าจะใช้ชีวิตแบบไหน ผลสุดท้ายมันก็สิ้นสุดตรงที่ความตาย จากนั้นเครื่องจักรเครื่องนี้ก็ผลิตชีวิตออกมาใหม่เพื่อทำสิ่งเดิมๆไปเรื่อยๆ หมุนก็หมุนวนอยู่อย่างนี้ แต่นั่นคือชีวิตประจำวัน รวมถึงจุดมุ่งหมายของการใช้ชีวิตของแต่ละคนย่อมไม่เหมือนกัน บางคนต้องการนู่นนี่นั่นไม่เหมือนกันอยู่แล้ว หรือคุณจะให้คนสูงอายุที่ต้องการเคี้ยวหมากและจับเข่านั่งคุยกับเพื่อนวัยชราด้วยกันในเรื่องอดีตของลูกๆขึ้นมาเล่นเกมส์fifa online กับหลานๆมันก็ไม่ใช่

ในกรอบคิดของภาพศิลปะงานศิลปะAbstract(นามธรรม) หรืองานมโนศิลป์ที่ไม่มีรูปร่างตายตัว การวาดภาพที่บ่งบอกถึงอารมณ์ความรู้สึกของผู้เขียน ส่วนใหญ่ที่ผมเห็นจากประสบการณ์ในงานคณะมนุษย์ฯที่จัดขึ้น ผมจะเห็นนักศึกษาเอกศิลฯ นำผลงานนี้มาโชว์เยอะเลยครับ ภาพแนวนี้มันเป็นภาพที่บูดเบี้ยว ไม่เหมือนกับภาพที่คนทั่วไปใช้สายตามองแล้วชื่นชมในทันที บางภาพเป็นรูปเสมือนจริงให้ความรู้สึกReal มากๆแต่แขนขาสลับบนล่างซ้ายขวาอย่างน่าแปลกประหลาดมัน”ไม่เหมือน”ครับ ภาพวาดแนวนี้มันแตกต่างจากภาพเขียนแนวอื่นๆโขเลยครับ นั่นแหละครับแม้ผมจะไม่ค่อยมีความรู้ทางด้านนี้มากนัก แต่ก็พอจะเข้าใจอยู่บ้างตามภาษาคนที่มองเห็นอะไรก็เล่าให้ฟังไปอย่างนั้น ผมคิดว่านักวาดภาพทุกคน ในขณะที่วาดผู้วาดย่อมมีความรู้สึก บรรยากาศสิ่งแวดล้อม ปัญหาต่างๆที่ ไหลเวียนอยู่ในหัวของผู้วาดคนนั้น มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครรู้นอกจากเขาหรอกครับ จากนั้นเขาถึงบรรจงวาดภาพออกมาที่ให้ความรู้สึกเฉพาะตัวที่ไม่เหมือนใคร

ภาพที่สวยสำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ภาพที่มองแล้วดูว่าภาพนั้นสวยในทันที แต่มันเป็นภาพที่มองแล้วมันเกิดความรู้สึกใดๆเป็นพิเศษ มันทำให้เกิดอารมณ์ร่วมไปกับการมองภาพนั้น เราจะเห็นว่าภาพเขียนที่ศิลปินระดับโลกวาดมาแต่ละภาพ บางคนอาจมองว่าภาพนี้วาดก็เหมือนจะง่ายๆ แต่การวาดภาพแล้วทำให้คนมาชื่นชมภาพแล้วเกิดอารมณ์ร่วมมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับ ยกตัวอย่างเช่นผมวาดภาพพระอาทิตย์มาภาพหนึ่ง คุณเห็นอะไรจากสิ่งนั้นเมื่อมองภาพนี้ สำหรับผมแล้วผมรู้สึกถึงคำพูดหนึ่งมาในหัว “เหล่าเทเลทับบี้ออกมาวิ่งเล่น นั่นไง..” ผมเห็นวัยเด็กของผมที่นอนดูเทเลทับบี้ได้จังหวะกำลังสนุกได้ที่แล้ว มีดวงอาทิตย์หน้าเด็กน้อยมาขัดจังหวะด้วยคำว่า “หมดเวลาสนุกแล้วสิ”

ผมบอกแล้วไงว่ามันไม่เหมือนกัน ^^

Felling for nrru bechelor of law

-ชีวิตที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนเท่าไร แต่เรามั่นใจว่าดนตรีจะอยู่กับเราตลอดไป
[เราเสพดนตรี]

-ถ้ามีคนๆนึงบอกกับเราว่า"เขามีอนาคต" เราว่าเขาได้เริ่มโกหกหรือเป็นการโฆษณาชวนเชื่่อเกินจริง เพราะเขาคนนั้นสามารถมีในสิ่งที่ที่ยังไม่เกิดขึ้นได้อย่างไร
[เราไม่เชื่อในอนาคต]

-ขอให้ความพ่ายแพ้เป็นการเรียนรู้
-ขอให้การหกล้ม คือการพักเพื่อเริ่มใหม่
-ขอให้การสูญเสีย เป็นเพียงเครื่องวัดใจ
[แค่เตือนว่าเรายังหายใจอยู่]

ไม่รู้ว่าเรียนจบไปแล้ว อนาคตจะเจอสังคมแบบไหนอีก แต่เราจะทำมันให้ดีที่สุด ไม่ว่าในเรื่องการปรับตัวหรือการศึกษาต่อฯ แต่เดิมเราเรียนกฎหมายเพราะคิดว่ามันเท่ห์ เราไม่ชอบท่องมาตรา ไม่ค่อยฝึกเขียนเท่าไหร่ เราเริ่มต้นเรียนกฎหมายโดยมีพื้นฐานมาจากการอ่าน การที่เราเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือทุกชนิดมาตั้งแต่เด็ก จนปัจจุบัน เราก็ยังขี้เกียจท่องมาตรา ยังอ่านหนังสือกฎหมายได้ไม่เยอะ ยังฝึกเขียนไม่ทันท่วงที แต่ยิ่งเรียนมาเรื่อยๆ เราก็เกิดความรักในกฎหมาย เรารู้ว่ามันยาก...แต่เราจะพยายาม กับสิ่งที่เรารักแล้ว เราก็พร้อมที่จะทุ่มเทให้กับมันในทุกๆเรื่องๆ จริงไหม...

ทำไมมีแต่คนตำหนิสถาบันที่เราเรียนละ เรามีความสุขมากๆนะ ที่ได้เรียนกฎหมายภายใต้สถาบันที่ชื่อว่าราชภัฏ เรามีความสุขทุกครั้งที่ได้เจออาจารย์ เพื่อนๆทุกคน รวมถึงกิจกรรมต่างๆ ทั้งการรับน้อง การแจกลายเซ็น กีฬา สันทนาการต่างๆ งานเลี้ยงซีเนียร์ แม้กระทั่งการที่เราได้มีโอกาสมาติวหนังสือรุ่นน้องบ้างเป็นบางครั้ง ปกติเราโพสต์สเตตัสในเฟสบุคมีแต่ยาวๆถ้าใครอ่านมาถึงบรรทัดนี้จริงๆ เราอยากให้รู้ว่าเราชอบที่นี่มากๆและขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆประสบความสำเร็จในเรื่องต่างๆทุกคนนะครับ

[เรามีความสุขมากๆนะ 4ปีที่ได้เรียนที่นี่ เราขอบคุณทุกๆอย่างที่ผ่านเข้ามา]

ค่าของคน?

วันนี้ผมอ่านคำบรรยายเนฯวิชาอาญาหัวข้อเรื่องการกระทำโดยป้องกันและการกระทำโดยจำเป็น อ่านไปเรื่อยๆ(ผมขอไม่ลงรายละเอียดมากนะครับ เอาเฉพาะหัวข้อที่เป็นประเด็น) จนไปเจอเรื่องความแตกต่างระหว่างจำเป็นและป้องกันหลักๆหนึ่งบอกว่า

สัดส่วนของการกระทำโดยป้องกันนั้น ในกรณีที่เป็นภยันตรายอันละเมิดต่อกฎหมายและการกระทำโดยโต้ตอบของผู้ป้องกันมีความร้ายแรงพอๆกัน อธิบายพอให้เข้าใจว่า หากการกระทำของผู้ที่ก่อภัยนั้นมีความร้ายแรงขนาดไหน ผู้ที่ทำการป้องกันนั้นก็จะต้องกระทำต่อผู้ก่อภัยในลักษณะที่ร้ายแรงพอๆกันด้วย ex.a จะยิง b/b เลยยิง a จะเห็นว่าการกระทำของทั้ง2คนมีความร้ายแรงพอๆกัน กฎหมายนั้นถือว่าการกระทำของผู้ที่ป้องกันนั้นได้สัดส่วนและพอสมควรแก่เหตุ เมื่ออ้างป้องกันได้เพราะเหตุผลที่ยกขึ้นมาดังกล่าว(แต่หลักจริงๆมันมีเยอะนะครับ) จึงถือได้ว่าการกระทำของ b นั้นกฎหมายยกเว้นความผิดให้ bจึงไม่ต้องรับผิดในผลนั้นคือความตายของ a นั่นเอง

สมมุติผมเปลี่ยนตัวอย่างข้างบนว่า a มีเจตนาเพียงทำร้ายร่างกาย b คือใช้เพียงไม้ท่อนเล็กๆตีb แต่b นั้นยิงโต้ตอบกลับไป อย่างนี้จะอ้างป้องกันไม่ได้เพราะการกระทำของผู้ที่ตอบโต้นั้นไม่ได้สัดส่วน = ไม้ vs ปืน แต่อาจจะเป็นการกระทำโดยบันดาลโทสะคือได้รับการลดโทษ หากถูกข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุที่ไม่เป็นธรรม ดังนั้นจะต้องพิจารณาข้อเท็จจริงเป็นเรื่องๆไป

ส่วนการกระทำโดยจำเป็นนั้น โดยหลักจะต้องเป็นการกระทำต่อบุคคลที่สามกล่าวคือต้องไม่เป็นการกระทำต่อผู้ก่อภัยเหมือนเช่นกรณีป้องกัน หากภยันตรายมีความร้ายแรงเท่ากัน ต้องถือว่าเกินสัดส่วนและสมควรแก่เหตุปรับตามตัวอย่างเมื่อครู่ ex.a ขู่จะยิง b ถ้าb ไม่ยิง c จากนั้น b ก็ยิง c ตาย จะเห็นว่าภยันตรายนั้นมีความร้ายแรงพอๆกัน คือ b ถูก a ขู่จะยิง=ปิืน ตนก็เลยยิง c =ปืน แต่กฎหมายนั้นให้ถือว่าเกินสัดส่วนจึงเกินสมควรแก่เหตุ ดังนั้นจะถือว่า b กระทำโดยเหตุจำเป็นเพื่อยกเว้นโทษไม่ได้ ทั้งนี้ b จะอ้างบันดาลโทสะเพื่อลดโทษไม่ได้อีกเช่นกันเพราะว่าการบันดาลโทสะนั้นจะต้องกระทำต่อผู้ที่ข่มเหงด้วยเหตุที่ไม่เป็นธรรม ซึ่งc นั้นเป็นผู้ที่ถูกกระทำไม่ได้เป็นผู้ที่ข่มเหง bเลย ฉะนั้นb อ้างบันดาลโทสะไม่ได้

ทำไม2ตัวอย่างข้างต้นจึงต่างกันเหตุเพราะ ป้องกันนั้นกระทำต่อ"ผู้ก่อภัย" แต่จำเป็นนั้นกระทำต่อ"บุคคลที่สาม" ซึ่งเขาไม่ได้มีส่วนผิดอะไรเลย กฎหมายจึงมองว่าการที่ bดำรงชีวิตของตนด้วยการทำลายชีวิตของ c จะถือว่าเป็นการกระทำที่พอสมควรแก่เหตุไม่ได้ นั่นหมายความกฎหมายมุ่งที่จะคุ้มครองบุคลลที่สามมากเพราะเขาไม่ควรจะมาตายโดยไม่มีความผิดอะไร

ปัญหาคือ แล้วชีวิตของ b ละไม่มีค่าหรอ? b ไม่มีค่าที่จะมีชีวิตอยู่ภายใต้การถูกบังคับของa หรอกหรือ เพราะเขาทำไปเพราะต้องรักษาชีวิตของเขา ประเด็นที่ผมนั่งหาคำตอบให้ตัวเองคือ แล้วมนุษย์เราเนี้ยจะหาอะไรมาวัดว่าใครมีค่ามากกว่าใคร ถ้าตอบแบบกวนตีนคือ"ก็ตามกรมธรรมน์ไงละ" งั้นเรามาลองตีราคาของคนกันเล่นๆว่าต้องใช้ทรัพยากรเท่าใดในการเลี้ยงคนหนึ่งคนขึ้นมา เอาถึงอายุซัก 20 ปี

ถ้าอาหารแต่ละมื้อมีมูลค่าเฉลี่ย 40 บาท ปีหนึ่ง ๆ มี 365 วัน หนึ่งวันกิน 3 มื้อ เท่ากับต้องกินอาหารปีละ 1095 มื้อ คิดเป็นแล้วก็ 43800 บาท
ดังนั้นถ้าเลี้ยงถึงอายุ 20 ปี เฉพาะค่าอาหารอย่างเดียวก็ตกเกือบ ๆ 1 ล้านบาทแล้วครับ(จากพันทิปครับ) นี่ยังไม่รวมถึงค่าสูญเสียโอกาสต่างในอนาคตอีกมากมายจิปาถะอีกเยอะแยะเลยครับ

ถ้าคิดแบบนี้ แสดงว่าทุกสิ่งทุกอย่างถูกตีค่าตีราคาได้หรือ อากาศที่คุณๆหายใจกันอยู่ต้องจ่ายมูลค่าของอากาศให้ใคร แล้วมูลค่าของการให้กำเนิดต้องจ่ายให้พ่อ-แม่หรือเปล่า ความรู้สึกต่างๆที่เกิดขึ้นในกาลและเวลาต่างๆ มีมูลค่ามีราคาหรือเปล่า ความผูกพันต่อบุคคลใดบุคคลหนึ่งคุณจะตีราคาได้หรือ?

คล้ายกับเป็นปัญหาโลกแตก ผมไม่คิดอีกแล้ว แม้เราไม่สามารถตีราคาของคนๆหนึ่งได้ แต่เอาเป็นว่าในปัจจุบันคุณสามารถสร้างคุณค่าให้ตัวเองได้เสมอนะครับ แล้วจงทำมันต่อไปเรื่อยๆ ขอหยิบประโยคของไอดอลผม(พี่เล็ก greasy cafe) มาปิดท้ายมหากาพย์การบ่นที่ยืดยาวของผม

"ตราบใดที่เรายังต้องการอากาศหายใจเหมือนคนอื่นๆก็พยายามอย่าคิดว่าเราพิเศษเหนือใครๆ"

ไดอารี่จากมธ.เมื่อผมไปแข่งตอบปัญหากฎหมาย

.
-มีนัดตอน04.45 น.ผมตื่นเต้นชิบหาย ทบทวนหนังสือก่อนสอบเสร็จประมาณ5 ทุ่ม แต่ผมหลับตอนตี 2 สรุปแล้วผมได้นอน 2 ชม.กว่าๆ ขึ้นรถตู้ตอนเช้าตรู่ ระหว่างที่นั่งรถก็อ่านธงคำตอบวิชากฎหมายระหว่างประเทศแผนกคดีบุคคลไปพลางๆ
-07.00 แวะกินข้าวเช้าที่วังน้อย จากนั้นไปรีบบึ่งรถเพื่อไปลงทะเบียนตอน 08.30
-ไปถึงยิมเนเซียม(สถานที่แข่งขัน) หลังจากลงทะเบียนเสร็จพร้อมด้วยพิธีเปิดจาก อ.ณรงค์ ใจหาญ คนเขียนหนังสือวิ.อาญา ซึ่งผมรู้จักแต่ชื่อ แต่มาวันนี้ได้เห็นตัวจริงแล้ว แอบดีใจนิดๆ จากนั้นแนะนำ กรรมการ6คนที่มาเฉลยข้อสอบจาก 6สาขาวิชา มีอาญา แพ่ง วิแพ่ง วิอาญา มหาชน กฎหมายระหว่างประเทศ
คุณสมบัติคร่าวๆจากที่จำได้แต่ละคนอย่างเข้ม
*เนติทุกคน/เกียรตินิยม5/6คน-ดร3/6คน-รศ1/6คน-ผุ้พิพากษา1/6 คน

สารภาพตามตรงว่าไปแบบโง่มากๆครับ55

**ผมไปกับน้องปี 3 ด้วยคนนึงนะครับ ให้เครดิตด้วยบางเรื่องก็ลืมน้องเขาก็อุดให้อย่างดี**

-เปิดหัวข้อแรกก็เป๊ะเลย..ถุ้ย เรื่องรับขนข้อกา ถามเรื่องใบตราส่งมีอะไรบ้างในรายละเอียด ม.612 อยู่ในวิชาเอกเทศ3ครับซึ่งไมไ่ด้เรียนและไม่ได้เคยแตะ 555+ ข้อสอบง่ายมากเสมือนหนึ่งถามว่าจ่าหน้าซองของจดหมายมีอะไรบ้าง แต่..ผมไม่รู้เรื่องครับ = มั่วไป จากนั้นก็ผิด เริ่มข้อแรกก็ผิดเลย TT
ไล่เรียงไปเรื่อยๆผมก็ลืมว่าถามอะไรไปบ้างเพราะมีตั้ง 36ข้อ แต่จะเอาอันที่จำได้ละกัน ข้อต่อๆมาที่จำได้ครับ

-ข้อเขียนวิชากฎหมายระหว่างประเทศ ผมอ่านเรื่องการส่งผู้ร้ายข้ามแดน สัญชาติ สนธิสัญญานิดหน่อย แต่โถ่ถัง ออกมาเรื่องไหล่ทวีป... นั่งเอ่อแดกเลยครับ มันคืออะไรกันนี่ ไหล่ทวีป ผมเลยจัดสกิลแถไป คะแนนแล้วแต่จะคิดนะครับ 55

-ต่อมาวิอาญาข้อเขียนครับ คำถามคือ.. a ปลอมเอกสารโฉนดที่ดิน b ไปขายให้ c ในราคา 5 แสน คำถามคือ = b จะเรียกค่าสินไหมทดแทนในคดีแพ่งเกี่ยวเนื่องได้ไหม?
คำตอบคือไม่ได้ครับเพราะอะไรนี่ลืม อันนี้ตอบถูกครับ แต่ได้ไม่เต็มเพราะเหตุผลไม่ชัดเท่าไร

-กฎหมายระหว่างประเทศครับข้อเขียน..แม่งมาอีกแล้ว ข้อสอบประมาณว่า อังกฤษได้ยกดินแดนให้มาเลเซีย แต่มาเลเซียไม่ได้กำหนดให้เกาะดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของแผนที่อาณาเขตประเทศมาเลเซียครับ แล้วเหมือนเกาะนี้ทับซ้อนกับสิงคโปรอยู่ มาเลเซียจึงไปขอสิทธิในการขุดเจาะบ่อน้ำมันจากสิงคโปร ต่อมาสิงคโปรอ้างสิทธิในเกาะๆนี้ ปัญหาคือสิงคโปรกับมาเลเซียใครมีสิทธิดีกว่ากัน = ธงคือมาเลเซียสละเจตนาการถือสิทธิในเกาะนั้นแล้ว เพราะถ้ามาเลเซียมีสิทธิในเกาะนั้นจริงๆแล้วเหตุไฉนจึงมาขอสิทธิในการขุดบ่อน้ำมันจากสิงคโปร --จบสิครับ

-กฎหมายอาญาอันนี้จัดหนักเพราะอ่านมาเยอะ a เห็นหมาของ b คิดว่าเป็นของตัวเองเลยเอามา / a จะขโมยหมาของ c แต่เป็นหมาของตัวเอง ข้อเขียนข้อนี้ง่ายมากเพราะเป็นหลักทั่วๆไปในเรื่องเจตนา คำตอบคือ ปด.1ขาดเจตนา
ปด.2 ขาดองค์ประกอบของความผิดฐานลักทรัพย์ = แจกแต้มเลยข้อนี้

-อาญามาอีกข้อเป็นเรื่องของการกระทำโดยงดเว้น a จ้าง b ให้ฆ่า c ต่อมา b เห็น c กำลังจมน้ำแต่ไม่ช่วย = ไม่ถือเป็นการงดเว้นเพราะ b ไม่มีหน้าที่โดยเฉพาะเจาะจงในการป้องกันผลที่เกิดขึ้นคือช่วย c ผิดเพียงลหุโทษ/ a รับโทษเพียง 1/3 เพราะความผิดยังไม่กระทำลง

-กฎหมายอาญาข้อกา a จะยิง bข้างหลัง ในขณะนั้น b ทำความสะอาดปืนโดยประมาทปืนลั่นไปโดน a แล้วพลาดไปโดน c ตาย อันนี้สบายเลย b ประมาทต่อ a ไม่เป็นพลาดเพราะไม่เจตนา ไม่เป็นป้องกันเพราะป้องกันต้องเป็นการกระทำโดยเจตนาเท่านั้นข้อนี้หมูเลย

-อาญาข้อเขียน(ส่วนมากจำได้แต่อาญา) a ยิงปืนในระยะ5เมตรลงดินเพื่อขู่ b แล้วกระสุนเด้งไปโดน c บาดเจ็บ อันนี้เป็นฎีกา =ผมตอบ a ไม่มีเจตนาฆ่าจึงไม่เป็นพลาดไม่ต้องรับผิดต่อ c .... ค่อนข้างมั่นใจเพราะคิดว่าเป็นการยิงเพื่อขู่ พอเฉลยออกมาลุกตาแทบถลนครับ .. การที่ a ยิงไปที่พื้นดินในระยะ5เมตร การพิจารณาถึงเจตนาต้องพิจารณาจากอวัยวะและภาวะวิสัยที่ยิง ปืนเป็นวัตถุที่อันตรายและยิงในระยะเพียง5เมตรย่อมเล็งเห็นผลได้ว่าจะไปถูก a ซึ่งอยู่ใกล้ๆอย่างแน่นอน จึงเป็นการกระทำโดยเจตนาเล็งเห็นผลaรับผิดต่อ b โดยเจตนาฆ่าเมื่อพลาดไปถูก c บาดเจ็บจึงเป็นพยายามฆ่า c โดยพลาด
โอ้โฮ...ข้อนี้โครตเจ็บ TT

-กฎหมายแพ่งข้อเขียน aเมาสุราแล้วเอาเท้าวางบนไหล่ b ภริยาโดยมีแผลเพียงเล็กน้อย ต่อหน้าลูกผู้เยาว์ที่กำลังดูทีวี ถามว่าเป็นเหตุฟ้องหย่าไหม?
ผมกับน้องคุยกันนิดหน่อยประมาณว่า "มันบาดเจ็บแค่นิดเดียวคงไม่เป็นเหตุฟ้องหย่าหรอกพี่" เห็นว่ามันไม่น่าจะเป็นเหตุร้ายแรง ซึ่งผมก็เห็นด้วยเลยจัดไป ...
ธงคือ ฟ้องหย่าตาม 1516(3) สามีหรือภริยาทำร้ายหรือทรมานร่างกาย หรือจิตใจ หรือหมิ่นประมาท หรือเหยียดหยามอีกฝ่ายหนึ่ง หรือบุพการีของอีกฝ่ายหนึ่ง ทั้งนี้ถ้าเป็นการร้ายแรง... คำพิพากษาศาลฎีกาอีกแล้วคร่าวๆคือศาลดูว่าผัวเอาเท้าวางบนไหล่ต่อหน้าบุตรผู้เยาว์ ผัวเป็น ผอ.โรงเรียนด้วยพฤติการณ์เห็นว่าไม่ควรทำแบบนั้นต่อหน้าบุตรเพราะเป็นการเหยียดหยามอีกฝ่ายหนึ่ง.. --

*ต่อมาก็เก็บแต้มจากมหาชนซึ่งส่วนใหญ่จะออกกฎหมายปกครองมา แล้วก็วิแพ่ง วิอาญา สรุปคะแนนคือได้อันดับกลางๆตารางซึ่งทีแรกคิดมาตลอดว่า
"กูจะที่โหล่ไหมเนี้ย" 555 สิ่งสำคัญที่ได้คือประสบการณ์ดีๆและก็สนุกมากๆ เอาน่าาา พัฒนากันต่อไป..

จบ-ไปอ่านหนังสือเตรียมสอบปากเปล่าพรุ่งนี้ต่อ

A Few Good Men

งานวิชาสิทธิมนุษยชนเมื่อเทอมที่แล้ว - อยากโพสเก็บไว้ ^__^
วิจารณ์หนัง A few good men-เทพบุตรเกียรติยศ ใครเคยดูแล้วก็มาเม้าท์กันได้งัฟ คิดว่าเป็นหนังอีกเรื่องหนึ่งที่นักศึกษากฎหมายควรดูอย่างยิ่ง

หนังเรื่องนี้สร้างมาจากนวนิยาย novel ของ aron sorkinเป็นหนังเกี่ยวกับคดีในศาลทหาร หนังเรื่องนี้มีประเด็นว่า ผู้บังคับบัญชา(ในเรื่องจะเป็นนาวิกโยธิน) ได้สั่งให้ลูกน้องของตนฆ่าพลทหารคนนึงเพียงเพราะว่าเขานั้นอ่อนแอ ขี้โรค ไม่สมควรที่จะมาทำหน้าที่ในส่วนนี้ถือว่าเป็นความเสื่อมเสียของเหล่านาวิกโยธิน โดยใช้คำว่าเกียรติ หลักการมาเป็นข้ออ้างในการฆ่าชีวิตคนๆนึงอย่างไร้ความหมาย ซึ่งอย่างที่รู้ๆกันว่าระบบของทหารนั้นจะต้องทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาอย่างเคร่งครัด นั่นหมายความถึงการเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน เป้าประสงค์สูงสุดคือการ "ปกป้องประเทศ"

การปกป้องประเทศชาติก็เสมือนหนึ่งว่าหากมีทหารที่ดีก็จะเป็นเกราะกำบังไม่ให้ประเทศชาติได้รับอันตราย ดังคำพูดของนายพลในหนังที่พูดว่า”เราอยู่ในโลกที่โอบล้อมด้วยกำแพงที่มีคนถืออาวุธ” ทำให้รู้ว่าในแง่ของทหารนั้นผู้บังคับบัญชานั้นก็มองว่าหน้าที่ของตนเองเป็นสิ่งที่สำคัญ เป็นสิ่งที่มีเกียรติ เพราะจะต้องดูแลผู้คนส่วนรวมในประเทศ เป็นเมื่อพิจารณาแล้วสามารถมองได้อีกด้านหนึ่งจะเห็นว่าความคิดของผู้บังคับบัญชาในหนังเรื่องนี้นั้นแม้จะทำไปเพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็ง อันมาซึ่งความสามัคคีในหมู่เหล่า แต่ในทางกลับกัน พลทหารที่ถูกสั่งฆ่าเขาไม่มีเลือดเนื้อหรอกหรือ? เขาไม่แม้แต่จะมีสิทธิที่ได้รับการปฏิบัติเยี่ยงมนุษย์คนหนึ่งอย่างนั้นหรือ? หรือเขาเป็นเพียงคนส่วนน้อยที่จำต้องตายเพื่อที่ประเทศชาติจะได้สงบทั้งๆที่เขาก็เป็นมนุษย์คนนึงเช่นกัน ทุกชีวิตนั้นย่อมมีค่า ไม่ว่าจะอ่อนแอหรือเข็มแข็ง ทุกคนสามารถสร้างประโยชน์ให้แก่โลกได้ไม่น้อยไปกว่ากัน ฉะนั้นไม่ควรตัดสินว่าชีวิตใครมีค่ามากว่ากัน

ทั้งพลทหารที่ถูกสั่งให้ไปฆ่าก็ไม่มีสำนึกในคำสั่งที่ถูกหรือผิด ปฏิบัติตัวไม่เหมาะสมกับนาวิกโยธิน ไม่รู้จักหัดใช้วิจารณญาณว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด สักแต่ว่าจะต้องทำตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชาไม่ได้เห็นใจถึงคุณค่าของเพื่อนมนุษย์เลย แม้เขาจะเป็นคนที่อ่อนแอ แต่เขาไม่สมควรที่จะถูกกระทำอย่างไร้มนุษยธรรมอย่างนี้ หากจะกล่าวว่าเรื่องนี้ถือเป็นมุมมืดของจารีตประเพณีในหน่วยของทหาร ความภาคภูมิใจ ความมีระเบียบวินัยและเข็มแข็งก็คงไม่ผิดนัก

Egg

เมื่อเย็นวันนี้ ไปขายไข่เป็ดช่วยแม่ เจอลูกค้าคนหนึ่งแขนกุดทั้งสองข้าง แม้เพียงสองสามวินาทีที่เอาไข่ไปวางไว้ในรถเขา ทึ่งนิดหน่อยคือเพลงในรถเป็นเพลงร็อคที่กระหึ่มต่างจากหน้าตาพี่แกที่ดูเนิบๆอย่างสิ้นเชิง ระหว่างนั้นพี่แกเลื่อนไปเปลี่ยนเพลง ขยับแขนไปกดสวิตท์เปิดหน้าต่าง ยิ้มแย้มตลอด ใส่สูทแบบว่าดูดีในระดับหนึ่ง ขับเชฟโรฯสีดำ พี่แกเป็นคนที่ไม่สมบูรณ์เหมือนใครๆแค่ภายนอก แต่นั่นโครตไม่มีปัญหาอะไรสำหรับการใช้ชีวิตเลย ไม่มีระยะห่าง ของความแตกต่างทั้งนั้น มันเท่าเทียม ซาบซึ้งและประทับใจสำหรับผมมาก

ทำไมหลายๆคนชอบสำคัญว่าตัวเองเหนือคนอื่น อะไรทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกแบบนั้น หน้าที่การงานหรือสิ่งที่รายล้อมรอบตัวเขาหรืออะไรก็ตามแต่ เราเชื่อว่าที่สุดแล้วมันเกิดจากการที่คนคนนั้นรู้สึกไปเองหรือเปล่า การเกิดมาของเด็กคนหนึ่งก็คือเด็กคนหนึ่ง ต่อให้เกิดที่ไหนมีสภาวะทางการเกิดแตกต่างกันอย่างไรก็คือเด็กคนหนึ่งมีความหมายเหมือนกัน แต่ทำไมพอเด็กคนนั้นพร้อมกับเด็กคนอื่นอีกหลายๆคน เมื่อโตไปพร้อมกันแต่ความหมายมันช่างต่างกันเหลือเกิน คนนั้นก็หายใจเหมือนคนนี้ไม่ใช่หรือ เอาอะไรมาบอกว่าคนนี้มีความสำคัญมากที่สุดในโลก และอีกคนหนึ่งไม่มีความสำคัญ

Diary-Chiangmai

ผมโน้ตในระหว่างนั่งรถกลับโคราช อีก13ชั่วโมงจะถึงโคราช...ผมอ่อนใจเมื่อต้องจากเมืองที่มีกลิ่นอายของอาณาจักรล้านนาไปเสียแล้ว ช่วงเวลาสนุกๆที่มาพร้อมประสบการณ์ใหม่ๆมักผ่านไปเร็วเสมอ แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับสิ่งดีๆที่ปะทุขึ้นมาเรื่อยๆตลอด3วัน2คืนของผมที่เชียงใหม่ สิ่งเหล่านี้เองที่ส่งผลให้ผมกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองด้วยพลังงานชีวิตที่ถูกชาร์จมาเต็มร้อย

Day#1/ 20.30-08.55 ผมลุยเชียงใหม่กับเพื่อนที่โคราช1คนด้วยเหตุผลง่ายๆคืออยากมาเที่ยวและไปหาเพื่อนที่รู้จักกันเพียงแค่ในเกมส์ แต่ไม่เคยเจอตัวจริงกันแม้สักครั้ง ก่อนขึ้นรถกระดกเบียร์ไป2ขวด นั่งรถทัวร์มาถึงสถานีขนส่งอาเขต เกือบๆ13ชั่วโมงจากโคราช หลังจากนั้นประมาณ15นาทีเพื่อน2คนก็มาขับรถมอไซ'มา2คันเพื่อไปงานแข่งเกมส์ที่มหาลัยฯเชียงใหม่

09.00-10.00 ผมเป็นคนไม่พกโทรศัพท์แต่นั่งมอไซค์ไปกับเพื่อนที่ไม่ใช้โทรศัพท์เหมือนกัน. ด้วยเหตุผลดังกล่าวจึงทำให้หลงกับเพื่อนอีก2 คน วนอยู่ในเขาวงกตที่ชื่อว่า"มช". เกือบๆ40นาที -__-

10.00-13.00 เมื่อเข้าไปงานแข่งเกมส์ก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนักอาจเพราะไม่ใช่เด็กๆเหมือนสมัยก่อนแล้ว

13.00-15.00 วางแผนจะไปขึ้นดอยสุเทพกันต่อเพราะห่างจากตัวเมืองเพียง20กว่ากิโลเอง ซื้อเบียร์ไป7ขวดกะว่าจะเอามาหวดกันที่น้ำตกบัวบานซึ่งอยู่ระหว่างทางขึ้นดอย.
ขับขึ้นไปได้นิดหน่อยก็แวะไปไหว้ครูบาศรีวิชัยเพื่อเอาฤกษ์เอาชัย
-เรื่องรันทดใจเกิดขึ้นเมื่อตำรวจท่องเที่ยว ขับรถตามพวกผมและบอกทำนองว่า ตามพรบฯบลาๆ จับประเด็นง่ายๆเลยคือ"พวกคุณมรึงห้ามเอาเบียร์มากินแถวนี้55" สรุปคือไม่ได้ขึ้นดอยเฉย แล้วเบียร์ที่ซื้อมาละจะเอาไง.

15.00-18.00 เพื่อนผมเริ่มมารวมตัวกันประมาณ7คน. ใช้แผนสำรองคือไปอ่างเก็บน้ำห้วยตึงเฒ่า อ.แม่ริม ประมาณ20-30โล จากตัวเมือง สวยเลยครับเพราะมันมีซุ้มไว้กินอาหาร. บรรยากาศล้อมๆสวยมาก ข้างหลังเป็นภูเขาโอบล้อม คล้ายกับอ่างเก็บน้ำที่ผสมผสานกับทะเลสาบแถวๆเมืองทรานซิลเวเนียก็ไม่ปาน อาหารก็อร่อยมากๆด้วยเหมือนกัน

18.00-20.00 เมื่อกินเสร็จแล้ว เพื่อนๆพาผมไปเช่าโรงแรมอยู่ก่อน(วันแรกเช่าโรงแรม วันที่สองนอนบ้านเพื่อน). นัดกันว่า2ทุ่มจะไปตื้ดกัน

19.00-20.00 มีเพื่อนอีกคนหนึ่งมันเพิ่งรู้ว่าพวกผมมาเชียงใหม่ ไอ้นี่ตรงดิ่งมาโรงแรมพร้อมเบียร์อีก8 ขวด เมาเสียงดังในห้อง เจอเจ้าของโรงแรมมาด่าสิครับ 555 จากนั้นเอาเบียร์ที่เหลือย้ายไปกินที่บ้านน้องๆแถวนั้น

20.00-24.00 ไปเมาต่อที่Differ(ร้านเหล้านั่งชิลล์).

24.00-03.40 กลับจาก Differ. กำลังจะไปต่อที่ร้านลาบบังเกอร์ร้านลาบขึ้นชื่อของเชียงใหม่ คนเยอะมาก เมื่อมาถึง"สะพานเหล็ก" ทางผ่าน...สะพานที่หัวและท้ายสะพานเต็มไปด้วยตำรวจบ้านและรถพยาบาลจอดอยู่ ผมเริ่มรู้คำตอบแล้วเมื่อพวกเพื่อนๆหัวร้อนของผมสวมวิญญาณนักรบ(เกือบไปมีเรื่อง) พูดง่ายๆคือสะพานนี้ตอนดึกๆจะอันตรายมาก มีคนต่อยตีกันบ่อย. ซึ่งผมก็ได้แชะรูปไว้หลายรูปเหมือนกันกับสะพานเจ้ากรรมอันนี้ /. เมื่อกินลาบบังเกอร์เสร็จก็กลับที่พัก Zzz

Day#2/ 10.00-12.00 ไปกินข้าวซอยไก่ตอนเช้า นัดรวมพลเตรียมไปล่องแพตอนบ่ายๆ เรื่องเล่าสยองหนึ่งบรรทัดของวันนี้คือ เพื่อนคนหนึ่งที่มีรถยนต์มันพูดกับผมว่า "รถผมหม้อน้ำเสียวะพี่" -สถานที่ๆจะไปล่อแพนั้นอยู่ที่ อ.แม่วาง ถ้านับกิโลจากที่พักที่ตัวเมืองเชียงใหม่ ไปยังสถานที่ล่องแพรก็ประมาณเกือบ40โล นี่ผมต้องขับมอไซ'หน้าแห้งกรอบๆ40โลเพื่อไปล่องแพรใช่ไหม

15.00-17.30 ได้เวลาลุย นี่เป็นการล่องแพรครั้งแรกในชีวิตของผม พวกผมเช่าแพรกัน2 ลำ(ไม่รู้เรียกเป็นอะไร) พร้อมซื้อเบียร์มากินอีก1ถาด เอาใส่ถังไว้ ... ลอยไปได้ยังไม่ถึง5นาที เมื่อหมวกเพื่อนผมตก ไอ้เราก็หวังดีกำลังจะคว้าขึ้นมาให้ แต่น้ำโครตเชี่ยว ตกสิครับ แล้วแพรข้างหลังมากระแทกหัวอีก555 ผมสะบัดผมพร้อมเอามือลูบผมขึ้น เสยขาแว่... ไอ้สัสแว่นผมตกน้ำ.

-ตลอดทางจะมีแก่งหินใหญ่ หินเนี้ยเต็มไปหมด มันจึงทำให้การล่องแพรเป็นไปด้วยความยากลำบาก adventure สุดๆ พวกผมชิลล์ๆกันหนักมาก ล่องๆหยุดๆกินเบียร์/สูบบุหรี่ ไปพลาง เมาก็เมา เกือบจะถึงจุดสุดท้ายตอนนั้นแว่น
ผมตกน้ำ มองอะไรไม่เห็นเลย. เห็นเงารางๆดำๆอยู่ข้างหน้า พอแพรไปใกล้ๆ - นี่มันช้าง โห ตัวอย่างใหญ่มากัน4-5 ตัว พวกมันเดินมาเล่นน้ำพร้อมกับมนุษย์ฝรั่งที่อยู่บนหลัง. ควาญช้างที่อยู่ข้างๆคอยควบคุม "ถ้าแพรกูชน. กูวิ่งนะ" ในใจผมคิดงั้น แต่ก็ผ่านไปด้วยดี
- จุดอันตราย100เมตรก่อนถึงเป้าหมาย น้ำเชี่ยวมากที่สุดบวกกับโขดหินแต่ละอันนี่ใหญ่มาก น้ำเชี่ยวมากจนถึงขนาดที่เพื่อนผมคนหนึ่ง ที่ขึ้นแพรมาด้วยกัน ตกน้ำแล้วถูกกระแสน้ำพัดพุ่งลงไปเร็วราวกับว่ามันโดดลงเล่นสไลด์เดอร์ของเด็กๆ
แพรของผมติดอยู่บนแง่งหินขนาดใหญ่ ผมกับเพื่อนสองคนช่วยกันดันแพรให้ลงจากก้อนหิน น้ำแม่งก็เชี่ยว จะพัดลงไปให้ได้ตลอด แผลที่ได้มาจากการถูกแพรแพรพัดไปโดนหินบ้างกิ่งไม้บ้างเต็มขา สุดท้ายก็ลงมาได้..นี่ใช่ไหม ขี่ช้างล่องแพร
18.40-24.00 ขากลับว่าจะแวะแกรนแคนยอน แต่สภาพไม่ไหวละพังมาก เมื่อถึงบ้านของน้องที่รู้จักกัน กินน้ำพริกอ่องกับผักปั๋งซึ่งมันดูคล้ายๆน้ำพริกหมูและผักต้มของบ้านเรานั่นแหละ คือเพลียมากๆไม่อยากทำไรต่อละ อยากพักผ่อน รีแลกซ์ที่ร้านเกมส์ จนถึง 24.00 จึงไปนอนที่บ้านน้องแถวๆนั้น

Day3#. มิตรภาพที่เกิดจากเกมส์มันสวยงามเอามากๆ เพื่อนๆที่เชียงใหม่ เขาช่วยทุกอย่างทั้งพาเที่ยว พากิน ที่พักพร้อมเสร็จสรรพ น้องๆบางคนเขาไม่รู้จักผมมาก่อน แต่พอเจอกันครั้งแรกเขาก็ดีกับผมมากๆ

Ps#1 ในวันแรกที่ไปถึง เมื่อเพื่อนผมจอดรถแกล้งผมแถวๆย่านโสเภณีแล้วเรียกเจ้าถิ่นมา "2คน800 ไม่ค้าง". นั่นคือคำพูดของเจ้าถิ่นผู้เป็นหญิงในร่างของผู้ชาย. น้ำตาผมแทบไหล พลางกระซิบใส่เพื่อนว่า "สงสารผมเถอะ". เพื่อนผมสวนไปหาผมว่า "สบายนะพี่ แค่เกาะขอบกำแพง ก็พอแล้ว". ...
Ps#2 ผมสายตาสั้นถึงระยะ400 แทบจะเรียกได้ว่ามองอะไรไกลๆไม่ค่อยเห็นเลย ดังนั้นแว่นจึงเปรียบเสมือนหนึ่งว่าเป็นอวัยวะที่เชื่อมประสบการณ์ที่ผมได้รับ ผ่านการกรองเลนส์ด้วยภาพที่พาผ่านเข้ามาส่งผลให้มันตกผลึกภาพประสบการณ์นั้นไว้ในความทรงจำของผม เมื่อแว่นเป็นสิ่งซึ่งคอยบันทึกความทรงจำของผมเสมอมาจะหล่นไประหว่างล่องแพร แต่ผมคิดว่ามันคงไม่แย่เท่าไรนักหากความทรงจำของผมมันจะวนอยู่รอบๆกระแสน้ำของ อ.แม่วาง จว.เจียงใหม่ ^__^

Dream With 20Bath

จดหมายปิดผนึกถึงรุ่นน้องและเพื่อนๆ

-ผมหัวไม่ดีเอามากๆในเรื่องเรียน หัวช้า และเข้าใจอะไรยากด้วย การจะเข้าใจอะไรให้ติดสมองต้องเป็นการย้ำพูด ย้ำเขียน ย้ำฟังแบบซ้ำแล้ว ซ้ำอีก ในส่วนนี้ผมโชคดีที่มีกลุ่มเพื่อนที่ดีมากๆ คอยช่วยเหลือผมตลอดมา ไม่ผิดนักถ้าจะพูดว่าถ้าไม่ได้เพื่อนกลุ่มนี้ ผมคงคว้าฝันของผมอีกขั้นหนึ่งได้ยากขึ้นกว่านี้เยอะเลย

-ความรู้สึกดีสำหรับผม ที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะมีอยู่จริงคือ ผมมีรุ่นน้องที่มองเราด้วยทัศนคติที่ดีๆในเรื่องการเรียน เรื่องการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีรุ่นน้องที่รักเราแบบนี้เลย จากคนเงียบๆมีโลกส่วนตัวสูงและไม่ค่อยจะสุงสิงกับใครเท่าไรมากนัก จากที่ไม่คิดว่าจะมีคนมาสนใจอะไรมากมายในโลกใบเดิมๆของผม พวกเขาเหล่านั้นมาเติมเต็มโลกของเราให้มันน่าอยู่ขึ้นเยอะ ขอบคุณจริงๆครับ (พิมพ์ไปน้ำตาจะไหล)

วันนี้คือวันที่เกรดออกแล้ว นั่นคือผมจะรู้ว่าผมจะจบหรือไม่จบ เมื่อผลเป็นอย่างที่คาดไว้ ดังนั้นวันนี้คือ"วันสุดท้าย"ของผมในบทเรียน เรื่องราวในชีวิตมหาลัยของผมจะถูกบันทึกไว้ในหัวใจของผมตลอดไป แต่ในขณะเดียวกัน วันนี้คือ "วันที่เป็นจุดเริ่มต้น" ของน้องๆปี1ด้วย เพราะเป็นการดูเกรดกฎหมายครั้งแรกในชีวิตของน้องๆ ขอแสดงความยินดีและเป็นกำลังใจให้กับน้องๆทุกคนด้วย ชีวิตก็ปกติครับ มีทั้งสมหวังและผิดหวังแตกต่างกันไป เราคงเดินบนทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบไปตลอดไม่ได้หรอก มันน่าเบื่อจะตายใช่ไหมละ สำหรับน้องๆปีอื่นๆแล้ว ความรู้สึกคงไม่ต่างกันนัก ปี2เริ่มรู้หลักการเขียนตอบของอ.แม่แล้วใช่ไหมละครับ ปี3 คงจับจุดของกฎหมายวิธีพิจารณาได้แล้วใช่ไหมครับ

ผมเห็นน้ำตาแห่งความผิดหวังของรุ่นน้องคนหนึ่ง... ผมอยากจะบอกว่าผมมีความฝันและผมก็เคยผิดหวังกับมันมามาก ผิดหวังซ้ำไปซ้ำมา ผิดหวังจนไม่อยากจะลุกขึ้นมาทำฝันของตัวเองต่อ เจ็บปวดใช่ไหมละ

ผมลองแปรสภาพความฝันของผมเป็นเงิน 20บาท เราหยิบแบงค์ 20 ขึ้นมา 1ใบ แบงค์20 นี้ถ้าเราให้คนที่ลำบากยากจนแม้เงิน20บาทก็หายากแล้ว เขาจะดีใจมากๆ หากเรายื่นแบงค์20นี้ให้กับเศรษฐีคนหนึ่งเขาจะมองหน้างงๆแล้วถามเราว่า
"ให้ทำไม?"

นั่นเป็นการตีราคาความฝันของเราโดยผ่านมุมมองภายนอกไม่ต่าง จากการตีราคาของแบงค์20 ทั้งๆที่ความเป็นจริงแล้วคุณค่าของความฝันทุกคนล้วนมีคุณค่าในตัวของมันเอง ยอมรับตนเอง ฝึกฝนตนเอง ให้ช่องว่างกับตัวเองได้เติบโต ทุกคนล้วนสามารถกลายเป็นสิ่งมีค่าอันประเมินไม่ได้ ทุกขวากหนาม ทุกความเจ็บปวด ทุกความพ่ายแพ้ ล้วนแล้วแต่มีความหมายอย่างยิ่งต่อชีวิตของคนเรา

thank you

DreamCaster

Dream caster..

ภาพถ่ายมินิพรีเวดดิ้งที่ห้อยอยู่ระหว่างขนนกโยงยางรวมติดกับเชือกสองสีที่ซุ้มถ่ายรูปในวันมงคลสมรสถูกเมฆเจ้าถิ่นที่คลอง8กลบแดดเสียหมด. ทำให้ผมมานั่งเขียนโน้ตนี้ในระดับสายตาที่มีคู่รักคู่หนึ่งจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลา เชือกที่ติดห้อยขนนกเคล้ากับภาพคู่รัก ผมอดคิดไม่ได้ถึง Dream eater. หรือเครื่องรางดักฝัน เครื่องรางที่ชาวอินเดียนแดงห้อยไว้เพื่อป้องกันฝันร้ายในเวลาหลับนอน งานแต่งงานนี้เป็นงานที่ผมมาร่วมงานอย่างบังเอิญ งานแต่งงานที่เจ้าบ่าวมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องผม แต่ความจริงนั้นเขาและผมต่างไม่เคยรู้จักกันเลย

ความรักที่สะสมขึ้นมาเมื่อครู่ ถูกรังสรรค์

ปั้นแต่งอย่างวิเศษในวันนี้ ทุกๆวันในปัจจุบันจังหวะชีวิตกับการก้าวย่างของแต่ละคนเป็นไปด้วยความเร่งรีบและระมัดระวัง การใช้ชีวิตโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่รอบคอบมักจะก่อให้เกิดปัญหาในอนาคตตามมาได้อย่างไม่ต้องสงสัย ในมิติของความรักก็ถูกผูกโยงกับเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน เมื่อแต่งงานแล้วมักหลีกหนีไม่พ้นภาระที่ติดตามมาเป็นเงาตามตัว นั่นหมายความว่าคุณต้องทำงานอย่างหนักขึ้นอีกเท่าตัว ไม่รวมถึงปัญหากระทบกระทั่งกันของชีวิตคู่อีก แรกๆนั้นอาจหวาน หลังๆแล้วชีวิตทั้งสองชีวิตนี้จะต้องช่วยกันประคับประคองช่วยกันฝ่าฝันอุปสรรคไปด้วยกัน บางคู่แตกหักและไม่มีวันหวนกลับมาเดินด้วยกันอีกเลย...ไม่น่าสงสัยเลยที่เรายังเห็นฟรีแลนซ์อายุช่วง30กลางๆยังโสดไร้เมียหรือมีเมียโนเวดดิ้งอยู่เยอะ

สำหรับผมแล้วการที่คนสองคนตัดสินใจมาแต่งงานกันถือว่าเป็นความกล้าหาญอย่างถึงที่สุดของคนสองคนที่พร้อมจะฝากชีวิตไว้ให้กันและกัน คนสองคนที่จะช่วยกันลบความน่ากลัวของการแต่งงานในวรรคข้างบน ไม่มีคำว่านิรันดร์หรอกครับ มีแต่คำว่า"รัก" ผมเชื่อเสมอว่าความรักแล้ว นอกจากมันจะนิยามไม่ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่ ความลับที่ถูกซุกซ่อนไว้ในความรักของคนสองคนที่รักกันย่อมไม่มีใครรู้นอกจากคนทั้งสองคน ความรักชอบสร้างปาฏิหาริย์แปลกๆให้เห็นอยู่เสมอ ไม่มีอะไรมารับประกันได้ว่าชีวิตคู่ในอนาคตจะออกมาในรูปแบบไหน

=แต่หากความรักที่ดี Dream Caster ย่อมไม่มีความจำเป็น

ป้าอร

"Aunt"

ความเรียงกึ่งไดอารี่ที่อยากจะเขียนมาตลอดหลังจากไปงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ของป้าที่ต่าง อำเภอ -----

เพลง Take Me Home, Country Roads ของจอห์น เดนเวอร์ ลอยเข้ามาในหัวของผม เมื่อผมไปงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่บ้านป้าที่ต่างอำเภอ ...♫ถนนทั้งหลาย ภูเขาทั้งหลาย พาฉันกลับบ้านที เนื้อเพลงท่อนฮุคยังกึกก้องอยู่ในใจผมตลอดเวลา

♫ ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เสียงโทรศัพท์จากป้าผมดังขึ้นมาแบบงงๆ แกอยากให้ไปงานเลี้ยงบ้านใหม่ในวันพุธ ผมก็จะตอบปฏิเสธไปเพราะอยู่ในช่วงฝึกงาน ผมไม่อยากลางาน เพราะถ้าเป็นวันเสาร์,อาทิตย์ก็ไม่มีปัญหาอะไร คำหนึ่งที่ผุดออกมาจากปากของป้า "ป้าอยากให้มา เพราะญาติพี่น้องเรามาเยอะ เหมือนกับเป็นวันรวมญาติ" หลังจากนั้นผมตอบตกลงทันที เพราะผมคิดถึงญาติของผมมากๆ ด้วยผมเป็นคนไม่ค่อยมีญาติเยอะสักเท่าไร อาจเพราะสมัยเด็กๆไม่ค่อยได้ไปเล่นกับใครๆไม่ได้ออกไปไหนเลยมีเพียงป้าที่โทรมาชวนผมนี่แหละที่ผมสนิทที่สุด ส่วนของชีวิตที่เหมือนจิ๊กซอว์กระจัดกระจายไปทั่ว จิ๊กซอว์ของผมแบ่งออกเป็น พ่อแม่ เพื่อน คนรัก ครู งาน และญาติ และนี่เป็นโอกาสที่จะได้พบกับจิ๊กซอว์อีกชิ้น....

บ้านไม้ผสมปูนหลังเก่าๆของป้าซึ่งมีความทรงจำของผมมากมาย ตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนเป็นบ้านทรงโมเดิร์น แนวๆบาโรคไปเรียบร้อยแล้ว สมัยก่อนผมป้าและลูกของป้า(พี่ผม) เรามีความทรงจำร่วมกันมากมาย สมัยเป็นเด็กผมป้าซื้อถ่านที่ใส่เกมส์ Boy Color*(เกมส์กดสมัยก่อน) ที่สมัยนั้นฮอตมากๆ การมีถ่านเล่นอยู่ตลอดเวลาเพื่อป้องกันไม่ให้การเล่นขาดตอนนั้นดูดีทีเดียว,ป้าสอนผมปลูกผักชี ปลูกพริก มะเขือยาว และอีกหลายอย่าง ใช่ครับ ป้าผมเป็นชาวบ้านที่มีอาชีพเกษตรปลูกผักธรรมดาๆนี่แหละ สายลมของชีวิตมักหมุนเคว้งและตกกระทบไปในพื้นที่ที่เราคาดไม่คิดเสมอๆ เมื่อเวลาผ่านไป ป้าผมยิ่งมีชีวิตที่ดีขึ้นมาเรื่อยๆ

คืนที่งานเลี้ยงเลิกลาก็ถึงเวลาที่ต้องทำความสะอาด ผมกินบัวลอยไข่หวานตอนห้าทุ่มเศษๆพลางกวาดเศษแก้ว ขวด และจานอีกเป็นโข ป้าผมไล่ไปนอนเพราะผมต้องตื่นไปขึ้นรถกลับโคราชตั้งแต่ตี 5 ผมยังอยากทำความสะอาด และมีความสุขกับการกินบัวลอยของผม สุดท้ายเที่ยงคืนกว่าๆทนพิษลมหนาวไม่ไหว เข้าไปนอน ป้าเข้ามาดูว่าผมหลับยัง ผมแกล้งหลับเพื่อให้ป้ารู้ว่าผมหลับความจริงแล้วผมยังไม่หลับเลยตอนนั้น ป้าเอาผ้าห่มอีกผืนมาห่มตัวผม ...มันเป็นผ้าห่มบางๆที่ผมรู้สึกอบอุ่นที่สุดในชีวิต ไม่ว่าป้าจะเป็นแบบไหน จะมีชีวิตแบบไหน ผมยังเป็นหลานของป้าคนเดิมเสมอ ป้ายังเป็นป้าที่ผมรักที่สุดในชีวิต ญาติที่ผมสนิทมากที่สุดโซ่ความสัมพันธ์ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันระหว่างผมและป้าไม่มีเปลี่ยนแปลงเลย ในขณะที่ช่วงชีวิตผมต้องเดินทางไปในทางเดินที่เข้มข้นขึ้นอีกเมื่อผมเรียนจบ ผมไม่ปฎิเสธตัวเองว่าเราท้อได้เพราะเราก็คือมนุษย์เหนื่อยเป็น ท้อเป็น แต่สุดท้ายต้องลุกขึ้นสู้ให้เร็วที่สุด เดินเร็วบ้าง ช้าบ้าง ล้มบ้าง ช่างมัน แค่เราเดินไปข้างหน้าทุกวันพอแล้ว เรารู้ว่าเหนื่อย แต่เราก็ยังรู้ว่าเหนื่อยไปเพื่ออะไร ใช่มั้ยละ

‪#‎แด่บ้านอีกหลังของผม‬
‪#‎แด่พี่อุ้มพี่สาวสุดน่ารักที่ไม่ได้เจอกันเกือบสิบปี‬
‪#‎ผมรักป้าอร‬